به راحتی میتوان گفت کووید-19 باعث شده تا بابت چیزهای زیادی نگران باشیم. علاوه بر نگرانی و تنش مربوط به فاصلهگذاری اجتماعی، آموزش در خانه و تغییر مکان موقعیتهای کاری، همهگیری ویروس کرونا، ما را مجبور به روبرو شدن با ذات خود نگرانی میکند: زمانی که تهدیدی جدی است، واقعا مرز میان اجازه دادن به اینکه اضطراب کل زندگیمان را ببلعد و یا به شکلی معقول نگران حفظ امنیت خود و افرادی که دوست داریم باشیم، کجاست؟
در تحقیق پیشین، به نظر میرسید که افرادی که نمره روانجوری بالایی داشتند، صفت شخصیتیای که با اضطراب، نگرانی و ترس ارتباط دارد، از لحاظ فیزیکی سلامتی کمتری داشتند و احتمال بیشتری برای تشخیص اختلالی روانی در آنها وجود داشت. اما تحقیق جدیدی که در Current Directions in Psychological Science چاپ شده است بیان میکند که افراد به دلایل مختلفی میتوانند نمرههای بالایی در روانرنجوری داشته باشند. الکساندر ویس و ایپیاس جیمز مککین کتل همکار ایان جیدری (دانشگاه ادینبرگ) عنوان میکنند؛ افرادی که نمرات بالای روانرنجوریشان به علت وجود احساس کلی اضطراب و تنش است وضعیت سلامتی بدتری دارند، اما کسانیکه دارای احساس واقعی آسیبپذیری هستند ممکن است سلامت فیزیکی بهتری نسبت به عموم، به دلیل گوشبهزنگی بیشتر نسبت به وضعیت جسمانیشان، داشته باشند.
ویس و دری توضیح میدهند:“روان رنجوری در برخی زمینهها ممکن است با رفتارهای بهبود دهنده سلامتی، در برخی دیگر از زمینهها با رفتارهای آسیب رساننده به سلامت و در برخی زمینههای دیگر با رفتار بدون تاثیر بر سلامت ارتباط داشته باشد.”
پژوهشگران اشاره میکنند علیرغم اینکه بعضی مطالعات، شواهدی مبنی بر ارتباط میان نمرات بالای روانرنجوری و عادتهای آسیب زننده تکانهای مانند سیگار کشیدن، پیدا کردهاند؛ باقی پژوهشها نشان میدهند نمرات بالای روانرنجوری توام با نمرات بالای وظیفهشناسی، صفت شخصیتیای که با خودکنترلی و برنامهریزی بلند مدت ارتباط دارد، ممکن است عاملی محافظتکننده در مقابل خطرهای سلامت این چنینی باشد.