در کلاسهای زبان خارجی، دانشآموزها اغلب بیشتر گوش میدهند تا صحبت کنند- به صدای فردی با تلفظ درست و دقیق، حال معلم و یا صدای ضبط شده که اصطلاحاتی را بهکار میبرد و مهارت ادراکشان را از طریق فعالیتهای نوشتاری مانند بازیهای وصلکردنی امتحان میکنند، گوش میدهند. این نوع تمرین کردن باعث میشود تا دانشآموزها اطلاعات ورودی درستی از زبان داشته باشند، اما پژوهشهای زیادی نشان میدهند صحبت کردن زبان به عنوان روشی برای یاد گرفتن بسیار ارزشمند است.
در مطالعات منتشر شده توسط Psychological Science، الیس هپمن و مریلن مکدونالد از دانشگاه ویسکانسین-مدیسون مقایسهای بین تمرین درک کردن زبان به صورت شنیداری و صحبت کردن زبان در یادگیری زبان خارجی انجام دادند. تحقیقات آنها ریشه در تفاوت میان تحقیقات حافظه و توصیههای موجود برای کلاسهای زبان خارجه دارد:
پژوهشگران در بیانیه مطبوعاتی دانشگاه توضیح دادند:” نکات موجود در پژوهشهای مربوط به حافظه نشان میدادند تولید زبان (صحبت کردن) تجربه یادگیری بسیار قویای برای فرد به وجود میآورد؛ در صورتی که در شیوههای یادگیری زبان دوم خارجی به شدت روی اهمیت ادراک (گوش دادن) به جای تولید (صحبت کردن) برای یادگیری زبان تمرکز میشود.”
پژوهشگرها پیشنهاد میدهند تمرین تولید زبان، به معنی استفاده از تمرینهای صحبت کردن و بازخورد دادن بلافاصله در مورد آن، میتواند توانایی دانشآموزها را در صحبت کردن و درک صحبت دیگران ارتقا دهد.
هاپمن میگوید:“اصلا عجیب نیست که تمرین صحبت کردن باعث بهبود شیوه صحبت کردن میشود، اما در این پژوهش میخواستیم ببینیم، آیا تمرین مکالمه میتواند باعث بهبود درک زبان شود یا خیر.”